ne kadar bilebilirsin ki..

ormanda yolunu yitirmiş çocuklar gibi terk edilmişlik içerisindeyiz. önümde durup bana baktığında, ne sen benim içimdeki acıları anlayabiliyorsun, ne de ben seninkileri. ve senin önünde kendimi yere atsam, ağlasam ve anlatsam bile, biri sana cehennemi sıcak ve korkunçtur diye anlattığında cehennem hakkında ne bilebilirsen, benim hakkımda da ancak o kadarını bilebilirsin...

diyorum ki kendime bu aralar; kendi cümlelerin olmalı her olayın sonunda.. herkes bişeyler söyler, düşünürler düşünmüş, arkadaşların yorumlarını katmış, birsürü insan da yaşamıştır o şeyi.. ama inan bana insan kendi cümlelerini söylemek zorundadır.. çoğunlukdan ayrı düşebilirsin, yolunu kaybettiğini düşünebilirsin ama sen onu bunu kimin ne söylediğini boşver.. kendi cümlelerin olsun, kendi yöntemin olsun.. bak gör o zaman kim kime yol gösteriyo..